Oczami Sandry

Siedziałam w kuchni popijając kakało w moim ulubionym kubku. W głowie miałam mętlik. Nie wiem o co w tym wszystkim chodzi. Boję się, że wszyscy grają ze mną w jakąś grę. O zespole nie myślałam za dużo. Owszem są dla mnie ważni, ale bardziej boję się o Dżesę. Czy ona jest wobec mnie uczciwa? Jeśli tak to czemu rano się dziwnie zachowywała? Zrobiłam łyk ciepłego jeszcze napoju. 

- Już jestem! - krzyknęła moja przyjaciółka wchodząc do pomieszczenia, w którym się znajdowałam. - jak minął dzień? 

- Dobrze - powiedziałam zachowując dystans. Co ona taka pogodna? Jeszcze rano nie chciała ze mną rozmawiać, nic nie jadła tylko patrzyła się nawet nie wiem w co, a jak chciałam wejść do jej pokoju to już zachowała się jak wariatka. - a jak ty spędziłaś czas?

- Cudownie. - rzekła przegryzając jabłko. - Wiesz, że spotkałam jednego z tego twojego zespołu? - prawie wylałam na siebie kakało - jak mu tam Zayn?

- Spotkałaś Zayna? I co?- spytałam zaciekawiona i lekko zła. Dziewczyna się zaśmiała.

- I nic. Pogadaliśmy trochę i tyle.

- A o czym?

- Sandra o co ci chodzi? Mam chyba prawo tak? Nie bądź taka dociekliwa. Też go pewnie poznasz. Oczywiście jak będziesz przy mnie. Sama raczej nikogo nie spotkasz. Pamiętasz to ja cię poznałam z Harrym. - wkurzyłam się. Chciałam jej powiedzieć, że poznałam cały zespół i to bez jej zasługi, ale zrezygnowałam z tego. Wyszłam bez słowa. Przecież to ja spotkałam cały zespół, to ja spędziłam lekcję grania na gitarze z Harrym i nie zbyt miłą przejażdżkę z Harrym. I to bez jej pomocy! Tylko co się stało z Malikiem? Czemu on wyszedł? Chciałabym by mi to wszystko wyjaśnił. Bo najpierw chce się spotkać, a później ucieka. No dobra nie poszłam do niego tylko do Nialla, ale ważnego powodu. Uczuł mnie grać na gitarze. A w ogóle Zayn mógł nam zawsze przerwać. Więc ja nie czuję się winna. Nie mam w czym. top on powinien mieć wyrzuty sumienia.

- Bracie to styl z Gangnam. Ech seksowna ,dziewczyna Oppa to styl z Gangnam - usłyszałam śpiew. Niby ładny, ale talentem bym tego nie nazwała

- Zayn?! Co ty świrujesz? - byłam zaskoczona gdyobaczyłam jak Malik leży na ławce i wygląda jak menel. Do tego tańczy Gangam Style. Znaczy próbował. W pozycji leżącej nie wychodziło mu tak dobrze.
- Sandra to ty słońce? Choć przytul mnie - powoli stanął z ławki i zbliżał się do mnie. Lekko go odepchnęłam, a on z wielkim hukiem wywalił się na beton.
- Kurcze co robić - mówiłam do siebie. Przecież samego go nie zostawię, a ja nie dam rady zabrać go do domu. Nagle mnie olśniło. Wzięłam komórkę do ręki i zadzwoniłam.
- Halo - usłyszałam po drugiej stronie.
- Cześć Niall mógł przyjechać sprawa pilna.
- Pewnie gdzie jesteś? - powiedziałam mu dokładnie gdzie się znajduję. Nie zdradzałam po co chcę by przyjechał. Jeszcze by się zdenerwował i spowodował wypadek.
- Ja uwielbiam ją ona tu jest i tańczy dla mnie!
- Jaki cymbał - pomyślałam gdy Zayn znów pokazał swoje zdolności. Ja już siebie nie poznaję. Jakiś tydzień temu nawet w myślach bym nie powiedziała takich słów. One direction mnie zmienia. A znamy się kilka dni. Co będzie potem? Ale cóż Malik zasłużył na takie słowa. Chodziłam tam i z powrotem niecierpliwie czekając na Horana.

Oczami Nialla

Ucieszyłem się gdy spojrzałem na komórkę, a tam wyświetlił się numer od Sandry. Ale gdy z nią rozmawiałem lekko spanikowałem. Była zdenerwowana. Nie wiedziałem co się mogło stać. Wziąłem kluczyki od auta i pospiesznie do niego wsiadłem, nie zważając za nic. Jechałem dość szybko. Czułem, że ta sprawa nie może długo czekać. W głowie miałem tysiące myśli. Większość była z czarnym scenariuszem. Dobra Horan spokojnie dowiesz się jak dojedziesz. Wziąłem głęboki oddech, aż nagle zauważyłem wiewiórkę. Natychmiastowo skręciłem w prawo nie zważając na to, że zjechałem z drogi. Poczułem wstrząs. Zatrzymałem samochód i z niego wysiadłem. Na początku nie wiedziałem gdzie jestem. Była już ciemno i mało co widziałem. Wyjąłem komórkę z dłoni i oświetliłem najbliższe mi otoczenie. Wyglądało mi na park, w którym miałem się spotkać z Sandrą. Zrobiłem krok w przód czując, że na ziemi coś jest. Znów wyciągnąłem telefon z pomocą. Gdy już zobaczyłem co leży nie mogłem uwierzyć.  To była ONA. A wokół niej pełno krwi.
- Zabiłem ją - powtarzałem kilka razy z coraz większą wściekłością. Jak mogłem tego nie zauważyć? Jak mogłem nie czuć tego, że potrąciłem człowieka i to jeszcze Sandrę?
- Bo to styl Gangama - usłyszałem za sobą znany mi głos.
- Zayn?
- Nie księżniczka na betonie. - bełkotał coś dalej, ale go nie słyszałem zadzwoniłem szybko po pogotowie. Ale co im powiem, że potrąciłem dziewczynę? Pójdę za to siedzieć. Nie mogę. Jestem gwiazdą. Co fani pomyślą? - Lalalawju mów mi lalalawju - Malik wcale mi nie pomagał. Śpiewał wszystko co mu padnie to głowy.  Wybrałem szybko numer pogotowia i zadzwoniłem. Powiedzieli, że przyjadą jak najszybciej. Usiadłem przy Zaynie i czekałem. Zerknąłem na dziewczynę. Leżała i się nie ruszała. Było mi jej tak szkoda.Chciałem jej pomóc, ale jak? Czemu nigdy nie słuchałem jak w szkole mówiono o pierwszej pomocy. Czemu? Jaki jestem głupi. Choć bardziej martwiło mnie co powiem pogotowiu. Prawdy przecież nie powiem. Nagle przyjechała karetka. Panowie pospiesznie wyszli z samochodu i ruszyli ku poszkodowanej. Do głowy przebiegła mi myśl czemu nie uciekłem? Nie miałbym przez to kłopotów. Moje myśli ogłuszył niski ton głosu
- Jak to się stało? - spytał mnie młody mężczyzna o kilkudniowym zaroście.
 - Ja nie wiem... jechałem do sklepu i zobaczyłem ją w tej pozycji. Nie mogłem tego zostawić dlatego do was zadzwoniłem. - kłamałem jak z nut.
- Dobrze zrobiłeś. Czyli nie wiesz kto jest sprawcą?
- Nie.
- A co z nim? - wskazał na Zayna - jest z tobą?
- Nie byłem sam. Chyba on to zrobił. Widzi pan, że jest pijany.
- On by to zrobił? Kolega z zespołu?
- Nie wiem nie było mnie przy tym! - krzyknąłem. Czułem, że mi uwierzył. Spojrzałem w bok i zauważyłem Sandrę w karetce.
- My jedziemy. Zaopiekuj się nim. Będziemy w kontakcie - wsiadł do auta i odjechał. Ponownie usiadłem koło Malika
- Co ja zrobiłem?
- Wolę gumę albo tictaca, chcesz to zagram z tobą w ziemniaka.
- Oh Zayn - legnąłem sobie ku nim i zastanawiało mnie czy przyłapia mnie na kłamstwie. I czy Zaynowi się oberwie?

--------------------------------------------------------------------------------------
Długo czekałyście wiem, ale cierpiałam na brak weny. Jest krótki, ale chyba po raz pierwszy dzieje się jakaś akcja:
Zayn - pijak
Sandra - potrącona przez auto
Niall - kłamca
Do następnego rozdziału :*

Rozdział 8

Oczami Sandry

Nigdy nie wyobrażałam, że coś tak niezwykłego może spotkać właśnie mnie. Nawet w marzeniach nie sądziłam, że mogło by się to wydarzyć. Gdyby jeszcze tydzień temu ktoś mi powiedział, że pojadę na całe wakacje do Londynu z moją najlepszą przyjaciółką i spotkam One direction w życiu bym nie uwierzyła. A teraz? To wszystko jest realne. Jestem w pokoju Nialla Horana. Siedzi koło mnie i gra pojedyńcze dźwięki na swojej gitarze. Aż mam ochotę go dotknąć sprawdzając czy jest żywy czy tylko to jakieś moje wizje. Ale on był prawdziwy. To wszystko był prawdziwe. To wyglądało jak jakaś bajka o biednej, pechowej dziewczynie, której spełniło jej się prawdziwe marzenie, do tego spotka prawdziwą miłość, zestarzy się z tym chłopakiem i będą mieli cudowną rodzinkę. To wszystko byłoby piękne, ale na mojej drodze stanął niejaki Harry Styles. Chłopak, którego najbardziej lubiłam z 1D okazał się wielkim palantem bez uczuć. Oczywiście nie dla Dżesy. Ją zawsze traktują lepiej ode mnie. Jestem zazdrosna o to, ale tego nie pokazuję. Straciłabym wtedy najbliższą mi osobę, a tego bym nie chciała.

- Co się stało maleńka? - chłopak zapytał się mnie widząc po mojej smutnej minie, niskim i takim seksownym głosem.

- Nic, nic. Długo grasz na gitarze? - zmieniłam temat by nie dopytywał się szczegółów o moim humorze.

- No już pare lat. Uwielbiam to robić. Rozluźniam się przy tym.

- Zawsze chciałam nauczyć się grać, ale nigdy nie miałam okazji - spuściłam wzrok dół. Tak naprawdę chodziło o pieniądze. U mnie zawsze to jest największy problem.

- Chcesz  mogę cię nauczyć? - Horan chwycił moją dłoń ciągle się na mnie patrząc swoimi niebieskim tęczówkami, w których można utonąć.

- Na serio? Byłoby super. Teraz?

- No najlepiej - powiedział i podał mi instrument. Objął mnie ramieniem pokazując jak to się robi. W tej chwili nie myślałam, że miałam się spotkać z Zaynem. Dla mnie było ważne to co dzieje się w tej chwili.

Oczami Zayna

Leżałem na swoim łóżku czekając na Sandrę. Właściwie nie wiem czemu zaprosiłem ją do tego domu wariatów. Przecież równie dobrze mogła by pójść do psychiatryka. Chociaż tam można ludzi wyleczyć, a tu to stan głupoty wzrasta. A ona wydaje się na mądrą dziewczynę. Nie mogę pozwolić by przez tych kretynów jej poziom inteligencji spadł do zera. A właśnie dobre słowo "wydaje się". Co jeśli ona jest inna niż ja myślę? Co jeśli to jakaś psychofanka? Jak pierwszy raz ją ujrzałem to na taką wyglądała. Im dłużej myślałem o tym, to bardziej przychodziły mi negatywne myśli o zaproszeniu brunetki. Postanowiłem odgarnąć je wszystkie. Będzie jak będzie. Co się będę przejmować? Wstałem z najwygodniejszej rzeczy i najprzyjemniejszej zwanym łóżkiem. Poprawka - moim łóżkiem. Gdy byłem na korytarzu usłyszałem dźwięki gitary Nialla. Irlandczyk pewnie znów gra o pięknej miłości. Nie przepadam za takimi piosenkami. Zszedłem na dół i zobaczyłem chłopaków o dziwo normalnej sytuacji. Siedzieli na kanapie jak normalni ludzie i oglądali telewizję.

- Harry? Co ty tu robisz? Miałeś jechać po Sandrę. - spytałem widząc Loczka, który jak zwykle niczym się nie przejmował.

- Pojechałem - odpowiedział krótko dając mi do zrozumienia, że mu przeszkadzam. Nie zwracałem na to uwagi i znów zacząłem go męczyć pytaniami.

- To gdzie ona jest?

- Szła do ciebie.

- Co?

- Zayn cicho byj! Ja tu delfinki oglądam - rzekł wściekły Louis. Spojrzałem na "pudło". Faktycznie chłopacy oglądali edukacyjny film o ssakach.

- Wytłumaczycie mi to?

- Liam powiedział, że jesteśmy głupi i mądrzejsi są od nas dzieci z przedszkola. Dlatego wypożyczył taki film byśmy się wykształcili - odpowiedział Pasiasty. Moja twarz nabrała wyrazu "o czym ten debil do cholery mówi?"

- Tylko ja nie o to pytam.

- Właśnie Tomlinson jak ty coś palniesz to nic innego jak szukać wygodnej trumny. Zayn ja odpowiem na twoje pytanie. Ten film jest o tym, że nawet takie zwierzęta jak delfiny mogą się kochać i się rozmnażać - padła kolejna głupia odpowiedź tym razem z ust Stylesa.

- O to też nie pytałem! - krzyknąłem wściekły. W tej chwili to naprawdę przydałaby się jakaś cieplutka trumna. Oczywiście z dostępem do Wi-fi.

- Sandra poszła na górę. Prawdopodobnie jest u Nialla. - wreszcie ktoś potraktował mnie poważnie i dał mi wskazówki gdzie jest dziewczyna. Na Liama zawsze można liczyć. Ale co on powiedział? Jest u Horana? Rzuciłem krótkie dzięki i pobiegłem na górę. Nie lubię tego momentu gdy pojawiają się tysiące myśli na sekundę. Nie wiadomo, o których myśleć. Przez moją głowę przechodziły tematy o jakich mogą rozmawiać. Przy wchodzeniu po schodach przeanalizowałem chyba wszystkie z możliwych. Stanąłem na przeciwko pokoju Blondyna. Lekko nacisnąłem na klamką, ale po paru chwilach zamknąłem drzwi. Byłem wściekły widokiem. Wróciłem na dół. Usiadłem koło chłopaków.

- Czemu nie jesteś przy Sandrze? Czyżby mizia się z Horankiem?

- Tomlinson nie teraz!

- Po nazwisku to po pysku Malik.

- Weź idź zjedz marchewkę.

- Przynieś ci lusterko? Może jak zerkniesz na swoją fryzurkę to ochłoniesz.

- Chłopacy ciszej! Jeszcze dziś muszę oddać ten film. Nnie chce by pieniądze poszły na marne. - Payne jak zwykle ratował sytuację. Nie bez powodu nazywa się Daddy.

- Idę się przejść.

- Idź, ale później nie narzekaj, że jesteśmy mądrzejsi od ciebie Maliku.

- Nie będę narzekał, bo to się na pewno nie stanie Tomlinson. - rzekłem lekko zdenerwowany i poszedłem się przewietrzyć. Potrzebowałem tego. Nie wiem czemu się tak wściekłem. Przecież ona mi się nie podoba. Może czuję się za nią odpowiedzialny? Sam nie wiem. Po prostu nie mogłem patrzeć jak Niall obściskuje Sandrę. Myślałem, że nie jest taka łatwa. Ja za dużo myślę. Zawsze rzeczywistość jest dużo gorsza od naszych myśli. Poszedłem do sklepu i kupiłem paczkę papierosów. Wziąłem jeden do ust. Wiele osób mówi, ze to niezdrowe, a fani chcą bym przestał. Ale ja tego w życiu nie zrobię. Rozluźniam się przy tym. Może to dziwne, ale taka jest prawda. Uzależnienie? Może, ale nie zamierzam z tym konczyć.

- Dasz jednego? - usłyszałem piękny głos tajemniczej dziewczyny. Odwróciłem się. Przede mną stała śliczna dziewczyna o blond włosach i szczupłej sylwetce.

- Jasne - podałem jej jeden i zapaliłem. Wzięła do ust i głęboko się zaciągnęła. - widzę, że też to lubisz - stwierdziłem i zrobiłem to samo co ona przed chwilą.

- Kocham to. Miałam z tym skończyć, ale widać nie ma silnej woli - zaśmiałem się. Tak samo było ze mną.

- Może usiądziemy?

- Czemu nie - poszliśmy odpocząć przy wielkim dębie. Pogoda dopisywała. Była wręcz fantastyczna. Słońce grzało, a na niebie nie było żadnej chmurki. Do czasu zawiał lekki wiatr chłodząc nasze ciała. - masz jakiś powód by palić? - spytała się mnie urocza towarzyszka.

- Trzeba mieć powód? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

- Niekoniecznie. Ale wszyscy na około mi mówią, że niszczę sobie życie. Że będę kiedyś tego żałować. Ty pewnie też o tym słyszałeś, a mimo to nie przestajesz z tym. - wypuściła dym z ust.

- A ty masz powód? - zadawałem jej pytania nie ujawniając nic o sobie

- Mam.

- A jaki?

- Nie za dużo chcesz wiedzieć?

- Też chciałaś wiedzieć.

- Pytałam się czy masz powód, a nie jaki masz. To różnica - uśmiechnęła się lekko przy tym śmiejąc.

- Chyba jakiś mam. Sam nie wiem. Kiedyś rzeczywiście paliłem gdy mi się nie powodziło. Nawet miałem myśli samobójcze, ale chyba bałem się śmierci. Teraz to nawet jak jest świetnie to biorę do ręki papierosa.

- Uzależnienie.

- Chyba tak.

- Mam tak samo. Dokładnie tak samo.

- Na pewno nie przeszłaś tego co ja.

- Możliwe, ale też miałam myśli samobójcze. Ale byli wokół mnie ludzi, którzy pomagali przetrwać trudne chwile.

- Już jest dobrze?

- Chyba. Znaczy na razie tak, ale czuje, że to na chwilę. - oboje przycichliśmy. Byliśmy bardzo podobni. Oboju życie nas nie oszczędzało. Nie wiem przez co ona przeszła, ale to musiało być coś poważnego. Przez jakieś błahostki nikt nie chce odebrać sobie życia. - tak w ogóle jestem Dżesika - dziewczyna podała mi rękę

- Zayn.

- Z tego zespołu? - spytała, a ja tylko kiwnąłem głową. Nie dopytywała się więcej za co byłem jej wdzięczny. - Dzięki za papierosa i rozmowę. Jak chciałbyś jeszcze raz pogadać tu jest mój numer. - blondynka podała mi kartkę i poszła. Schowałem ją do kieszeni i posiedziałem jeszcze w parku.

Oczami Sandry

- I co łatwe prawda?

- Eeee tak oczywiście. - powiedziałam ironicznie - Za 10 lat może w końcu uda mi się zagrać jakąś piosenkę.

- To kiedy następna lekcja?

- Chcesz następną lekcję? Przecież mi to nie wychodzi.

- A ile ćwiczyłaś? Niecałą godzinę? To co jutro?

- Nie wiem czy będę mogła - powiedziałam prawdę. Chciałam wreszcie spędzić czas z Dżesą. Chłopak wstał z łóżka i podszedł do mojej torebki. Wyjął telefon i zaczął coś na nim stukać. - co robisz?

- Masz - podał mi komórkę. Nie wiedziałam o co mu chodzi. - zapisałem swój numer. Jak będziesz miała ochotę na lekcję zadzwoń.

- Dzięki. Będę już lecieć.

- A tak w ogóle to czemu przyszłaś?

- Miałam się spotkać z Zaynem, ale pomyliłam drzwi i trawiłam na ciebie.

- Pewnie będzie z chłopakami na dole. Słyszałem jak wychodził z pokoju. Zaprowadzić cię na dół?

- Nie dam radę. - powiedziałam i wyszłam z pokoju blondyna. Był taki słodki. Te oczy, włosy, jego charakter. Wszystko mi się w nim podobało. Zeszłam na dół, a tam trzej członkowie z One direction oglądali film.

- Delfinki? Naprawdę?

- Czemu nikt nie chce nam uwierzyć, że chcemy być mądrzy? - zbulwersował się Louis.

- Przepraszam. - trudno udawało mi powstrzymywać śmiech - a gdzie jest Zayn?

- Wyszedł jak się dowiedział, że miziałaś się z Niallem. - Harry ma taką głupotę, że żadne delfiny mu nie pomogą. Ja i miziać się z  Horanem? Ja mu chyba kiedyś przywalę.

- Tylko, że ja się z nim nie całowałam.

- Ja ci to wytłumaczę. - powiedział Daddy. - Zayn poszedł do pokoju Nialla, bo ty tam byłaś, a on chciał się z tobą spotkać prawda? Ale po kilku minutach zjawił się tu wściekły

- I się ze mną kłócił! - krzyknął obrażony Tomlinson

- Dlaczego?

- Bo ten debil zapytał się mulata czy się całujesz z blondynem i się zaczęli przezywać.

- Gdzie teraz jest?

- Wyszedł. Nie wiem gdzie.

- Dzięki Liam. Pójdę już. - pożegnałam się z chłopakami. Stanęłam w drzwiach gdy coś mi się przypomniało.

- Podwieźć cię?

- Jakbyś mógł. - Payne stanął z kanapy, zabrał klucze i wyszliśmy. Po drodze jeszcze krzyknął

- Tylko nie wyłączajcie filmu! - wsiedliśmy do auta. Przyjemnie się z nim rozmawiało. W sumie gadaliśmy o wszystkim i o niczym. Po paru minutach skończyły się nam tematy więc jechaliśmy w ciszy. A ja mogłam spokojnie pomyśleć o Mailku, Horanie oraz o Harrym.

------------------------------------------------------------------------------

Siema! Jak się podoba? Zależy mi na Waszej opinii więc piszcie co Wam się podoba, a co nie.

Przypominam o blogu, który prowadzę z moją przyjaciółką. Pojawił się 1 rozdział

http://nasze-wspolne-marzenie.blogspot.com/

Pozdrawiam ;*

Nowy blog

Hej. Ja z moją przyjaciółką założyłyśmy bloga. Będzie on o The wanted i One direction. Zresztą szczegółów zobaczycie jak nas odwiedzicie. Na razie dodani są bohaterowi.

http://nasze-wspolne-marzenie.blogspot.com/

Oczywiście nie rezygnuję z tego bloga i tu również będą dodawane rozdziały.
Pozdrawiam

Rozdział 7

Oczami Sandry

Obudziły mnie promienie słoneczne. Energicznym ruchem przetarłam oczy. Wstałam z łóżka i udałam się do łazienki. Drzwi od pokoju Dżesy były zamknięte więc mogłam wnioskować że jeszcze śpi. Weszłam pod prysznic, a letnia woda zmywała pot z mego ciała. Po skończonej czynności owinęłam się niebieskim ręcznikiem i znów poszłam do pokoju. Podeszłam do okna i otworzyłam okno. Poczułam ciepłe, przyjemne powietrze więc postanowiłam ubrać to. Zeszłam na dół i od razu zrobiłam sobie śniadanie. Usiadłam przy stole i konsumowałam posiłek. Nagle usłyszałam kroki. Spojrzałam na schody po których schodziła Dżesika ubrana w to.

- Hej - powiedziałam gdy była już na dole. - nie zrobiłam ci śniadania, bo nie wiedziałam kiedy wstaniesz, ale lodówka jest pełna więc z głodu chyba nie umrzesz - dziewczyna usiadła koło mnie. Jej zachowanie było inne niż zwykle. Patrzyła w niewidoczny dla mnie punkt. Nie męczyłam jej pytaniami. Jak będzie chciała to mi przecież powie. Spokojnie dokończyłam posiłek. Gdy zjadłam, wstałam i szybko pozmywałam brudne naczynia. Zerknęłam na Dżesę. Jej pozycja się nie zmieniła. 

- Pójdę pościelić ci łóżko - ona by tego pewnie nie zrobiła, a ja nie miałam nic innego do roboty. Byłam już na schodach gdy nagle usłyszałam

- Nieee! - odwróciłam się i zobaczyłam przyjaciółkę, która jak oparzona wstała z krzesła i pobiegła do swojego pokoju. Martwiłam się o nią. Nigdy się tak nie zachowywała. Nagle usłyszałam znany mi dźwięk. Wyjęłam telefon. Wiadomość była od nieznanego mi numeru. Otworzyłam ją

"Hej Sandra! Masz dziś jakieś plany? Jak nie to wpadnij do mnie, najlepiej było by jak najszybciej :D

Zayn"

Na dole podany był jeszcze adres domu. Przez dłuższy czas zastanawiałam się skąd ma mój numer. Dopiero po paru minutach przypomniałam sobie, że wczoraj mnie o niego prosił. Podałam mu, a jego nie zapisałam. Odpisałam mu, że przyjdę tak szybko jak mi się uda. Schowałam telefon do kieszeni i udałam się na górę. Dżesa tak jak przedtem była w zamkniętym pokoju. Nie informowałam jej o tym, że wychodzę. Poszłam jeszcze do łazienki zrobić coś z włosami. Upięłam je wysokiego koka, zostawiając jedno pasmo luźno. Wpakowałam jeszcze potrzebne rzeczy do torebki i wyszłam z domu. Przekręciłam klucz w drzwiach, wyjęłam go i schowałam. Chciałam iść tylko nie wiedziałam gdzie. Jestem w Londynie dopiero 3 dzień. Pamiętam jak Zayn mówił, że mieszka gdzieś na uboczu. Gdybym szła na piechotę istnieję prawdopodobieństwo, że dojdę tam dopiero jutro, bo pewnie ciągle bym się gubiła i każdego przechodnia pytałabym o drogę. Mogłam jeszcze zamówić taxi, ale po co marnować pieniądze. Zadzwoniłam do Zayna.

- Halo? - usłyszałam w słuchawce ciepły oraz seksowny głos, który doprowadzał mnie do szybszego bicia serca.

- Cześć. Mógłbyś po mnie przyjechać?

- Pewnie będę za 10 minut.

- Dzięki pa -rozłączyłam się i usiadłam na trawie. Wyciągnęłam twarz w stronę słońca. Zamknęłam oczy i rozkoszowałam się chwilą. Nie było nic słychać oprócz śpiewu ptaków, a intensywny zapach kwiatów przypomniał czasy mojego dzieciństwa. Jako mała dziewczynka chodziłam z dziadkiem na łąkę i zrywałam kwiaty. A on lornetką przyglądał się ptakom i gdy zobaczył nowy gatunek zawsze dokładnie go omawiał czasem dokładając swoje ciekawe przeżycia. Mój relaks przerwał dźwięk silnika. Uniosłam górne powieki i ujrzałam duże auto koloru srebrnego. Podniosłam się i udałam ku samochodowi. Otworzyłam drzwi i weszłam do auta. Zerknęłam na kierowcę. Serce zabiło mi mocniej, a policzki lekko piekły.

- Harry? Co ty tu robisz?
- Zayn do mnie zadzwonił bym po ciebie przyjechał. - powiedział nie pokazując w sobie wielkiego entuzjazmu
- On nie mógł?
- Poprosił mnie bym ciebie zabrał, bo byłem na mieście. Zapnij pasy i jedziemy. - z trudem to zrobiłam ponieważ drżały mi ręce. Czułam się przy nim zupełnie inaczej niż przy Mulacie. W tej chwili chciałam jak najszybciej dojechać do ich domu bez jakiekolwiek rozmowy. Minęły już jakieś 5 minut drogi. Słychać było znane piosenki w radiu. Harry kiwał głową do rytmu, ale też był skupiony przy prowadzeniu.
- Co tak milczysz?- zagadał Loczek, a ja miałam ochotę go zabić.
- A czemu mam się do ciebie odzywać?
- No szara myszka pyskuje - zaśmiał się podle tak jak większość ludzi z mojego liceum to robiło. Moje oczy się zaszkliły. Dużo razy dokuczano mi. Nie przejmowałam się tym i zawsze na mojej twarzy gościł uśmiech nawet jak w środku się rozpadałam i nic nie miało najmniejszego sensu, ale w tej chwili nie wytrzymałam. Było to za dużo. Chciałam się rozpłakać, ale obecność Loczka mi nie pozwoliła. Słona łza spłynęła po moim policzku. Szybkim ruchem ją przetarłam i tak jak zwykle przypominałam sobie dobre chwile by mój humor się poprawił. Jechaliśmy w ciszy, która przynosiła mi wielką ulgę. Nie rozumiałam jak Dżesa mogła spędzić czas z takim debilem. Wjechaliśmy w piękną posiadłość. Zaparkował auto, odpiął pasy po czym szybko wysiadł z auta. Westchnęłam głęboko po czym zrobiłam to samo. Gdy podniosłam wzrok do góry i ujrzałam piękną willę. Myślałam że to my mamy najładniejszą. Pomyliłam się.
- Wow! - wymknęło mi się z ust.
- Możesz się zachwycać. Ciebie nigdy nie będzie stać na coś takiego. - rzekł pewny siebie Harry. Z niechęcią szłam za nim. Loczek przekręcił klucz drzwiach, ale ich nie otworzył.
- A teraz posłuchaj - Przywarł mnie do drzwi, a rękę położył blisko mojej twarzy. Spojrzałam w jego oczy w których było widać czystą nienawiść do mnie - gdy wejdziemy do domu masz udawać, że się przyjaźnimy. Jak komukolwiek powiesz, że cię nienawidzę, a nie ukrywajmy tak jest, to nie chcesz wiedzieć jaki będzie twój los. - popchnął mnie by miał dostęp do drzwi. Otworzył je i nie zerkając na mnie wszedł do domu. Po raz kolejny przetarłam łzy płynące po moich policzkach.
- Co za idiota - szepnęłam. Przekroczyłam próg budynku. Wnętrze było piękne, ale nie to przykuło moją uwagę, tylko Louis śpiewający do marchewki fragment piosenki "What makes you beautiful"

If only you saw what I can see

Jeśli tylko zobaczyłabyś to co ja widzę

You'll understand why I want you so desperately

 Zrozumiałabyś dlaczego tak desperacko Cię pragnę

Right now I'm looking at you and I can't believe

 Właśnie teraz patrze na Ciebie i nie mogę uwierzyć

You don't know, you're beautifu-u-ul!

  Nie wiesz, że jesteś piękna! 

- Louis, kretynie zachowuj się. Gościa mamy. - rzekł Harry z wielkim uśmiechem na twarzy pokazując swoje dołeczki w policzkach. Zachowywał się zupełnie normalnie. Jakby to co przed chwilą miało miejsce, w ogóle się nie wydarzyło - to jest Sandra. - pokazał na mnie palcem, puszczając do mnie oczko. Coraz bardziej mnie zadziwiał. Aktorem byłby bardzo dobrym. Próbowałam choć trochę mu dorównać.
- Jestem Louis, ale raczej mnie znasz. Najzabawniejszy, najpiękniejszy, czarujący, z wielkim talentem...
- I z wielką głupotą - przerwał jego monolog Liam, który nagle się pojawił.
- I kto to mówi? Wszyscy mówią, że jesteś najpoważniejszym z zespole, taki odważny, ale łyżek to już się boi. - Daddy nic nie powiedział. Skoczył na Tomilsona i bił go pięściami po jego torsie.
- Dobra przestańcie choć na chwilę się wydurniać! - krzyknął Harry. - To jest Sandra - po raz kolejny wskazał na mnie.  Li zeskoczył z pleców Louisa. Podbiegł do mnie i pocałował w rękę.
- Liam Payne miło mi - przedstawił mi się, mając przy tym wielki uśmiech na twarzy.
- Mi również. Zaprowadzi mnie ktoś do Zayna?
- Wzrokiem się liczy?
- Harry jakiś ty romantyczny - podszedł do niego Lou objął twarz swoimi dłońmi patrząc w oczy Loczka co chwila się uśmiechając. Zrobiłam minę typu WTF. Gdy Harry mnie zobaczył wrzasnął
- Nie Larry nie istnieje!
- To może nie róbcie nadziei fankom co? - wszyscy spoglądali to na mnie, to na siebie, a pasiasty do tego jeszcze na marchewkę.
- Kiedy to jest najlepsza zabawa - rzekł w końcu Tomlinson.
- Gdzie jest pokój Zayna? - szybko zmieniłam temat.
- Na górze drugie drzwi po prawej - odpowiedział Payne
- Dziękuję - poszłam na górę szczęśliwa że będę jak najdalej od Stylesa. Teraz był miły, ale przecież to tylko gra.Gdy byłam na piętrze zobaczyłam 5 zamkniętych pokoi. Zapomniałam, które to były. Zaryzykowałam i otworzyłam drugie z lewej, bo tak chyba mówił Liam. Weszłam powoli do pokoju. Usłyszałam ładną melodyjkę. Zrobiłam jeszcze trzy kroki. Zobaczyłam chłopaka grającego na gitarze. Usłyszał mnie i szybko się odwrócił.
- Cześć. Długo tu stoisz? - zapytał, a jego blond grzywka  niedbale padała na jego twarz.
- Co? Nie, pomyliłam drzwi, przepraszam. - wydukałam nieśmiało wolno się cofając.
- Nie czekaj! - krzyknął Horan. - zostań - nie wiem czemu, ale tak zrobiłam. Usiadłam koło niego na łóżku i zaczęliśmy rozmowę.

Oczami Dżesy

Czemu? Czemu wtedy gdy już się wszystko ułożyło, teraz się schrzaniło. Od 12 roku życia niszczę sobie życie. Piję, palę, a nawet ćpam. Nie chcę wspominać jaki tego jest powód. Trwało to niecałe 5 lat. Kiedy już miałam 17 lat chciałam to przestać, zmądrzeć. Z trudem, ale mi się to udało. A teraz znów to powróciło. W paczce od Patryka były prochy. Zawsze miałam to od niego. Nie płaciłam mu za to. Mieliśmy swój układ. Sandra wiedziała o tym, że ćpam. Chodź nic mi nie mówiła to wiem, że jej się to nie podobało. Prawdopodobnie gdyby zobaczyła, że to mam by się na mnie obraziła. Dlatego jak chciała wejść do mojego pokoju tak zareagowałam. Miałam to w łóżku. Nie mogła tego zobaczyć. Do prezentu była dołączona kartka

Zaskoczona prezentem? Myślisz, że jak uciekniesz ode mnie na 2 miesiące będziesz miała spokój? Nasz układ nadal trwa. Mówisz, że przestałaś. A ja i tak wiem, że znajdziesz każdy moment, by ćpać. Jakby Ci nie starczyło napisz. Wyśle Ci nowe.
Twój Patryk

Włożyłam wszystko do pudełka i schowałam głęboko do szuflady. Następnie usiadłam na balkonie i zaczęłam długo myśleć

---------------------------------------------------------------------------------------------
Dziękuję Wam za te wszystkie komentarze, wejścia i obserwacje. Jesteście kochane. Do następnego rozdziału
Zostawcie po sobie jakiś ślad ;*

Rozdział 6

Oczami Sandry

Byłam zawiedziona po tym jak mnie Harry potraktował. Zawsze myślałam, że oni są tacy mili, chętnie rozmawiają z fankami i że są one dla nich najważniejsze jak w niektórych wywiadach mówili. A tu takie zachowanie. I jeszcze Dżesa. Czemu mi nic nie powiedziała? Myślała, że będę świrować? Może miała rację, ale przyjaźnimy się. Powinna mi o tym powiedzieć. Nie wiem co o tym myśleć. Szłam przez park i widziałam wokół małe bawiące się dzieci. Nagle ktoś mnie potrącił. Upadłam.

- Ojej przepraszam nic ci nie jest? - brunet podał mi rękę pomagając wstać. Popatrzyłam na niego. Posiadał śliczne brązowe oczy, przepełnione troską. Chłopak był niewiele wyższy ode mnie. Miał na sobie niebieską bejsbolówkę. Wtedy się zorientowałam kim on jest. Bardzo się zaczerwieniłam. - Nie masz gorączki, jesteś cała czerwona - spytał się mnie, a ja nie umiałam nic z siebie wydobyć, żadnego słowa, choć jednej literki, po prostu nic. Jego uroda działała na mnie onieśmielająco. - Pójść z tobą do lekarza, chyba cię jeszcze gardło boli - zapewne stwierdził tak, że nic nie mówiłam. Nie umiałam. Chciałam się zapaść pod ziemię. Po długiej ciszy z mojej strony wreszcie się odważyłam.

- Jestem zdrowa - tylko tyle umiałam z siebie wydusić, albo aż tyle. 

- Jesteś pewna? Byłaś bardzo czerwona na pewno nic ci nie jest?

- Nic mi nie jest. Przepraszam.
- Nie szkodzi. - posłał mi ciepły, szczery uśmiech. Miałam już iść kiedy mnie przytrzymał..
- Poczekaj jeszcze. Może to głupie pytanie ale wiesz kto to Harry Styles?

- Tak - rzekłam mało entuzjastycznie.
- Widziałaś  go może? Pokłóciliśmy się i chciałem go przeprosić
- Chyba ci to szybko nie pójdzie.
- Czemu?
- Bo jest z Dżesą, moją przyjaciółką.
- Tak? - uśmiechnął się szeroko pokazując swoje białe ząbki.
- Tak pewnie gdzieś poszli.
- Czyli miałem rację. Jednak coś tam wiem. - tryskał radością, aż mi się ona udzieliła. Czułam się już pewniej przy nim.
- Ale z czym miałeś rację?
- Powiem ci, ale może gdzieś pójdziemy co? Na jakieś lody.
- Ze mną? - nie dowierzałam. Miałam sto myśli na sekundę. Nie wiedziałam czy się zgodzić czy nie. Przecież go nie znałam. Tylko tyle co w telewizji. W końcu wydukałam.- Z chęcią - uśmiechnęłam się i ruszyliśmy przed siebie. Chłopak wytłumaczył mi czemu Loczek się na niego obraził. Myślałam, że to będzie coś bardziej poważnego, a nie jakaś błahostka jak uznanie że Harry się zakochał.
- Często się kłócimy. Zazwyczaj są to bzdury. Ostatnio Niall wściekł się na Liama bo ten mu zabrał kupon na darmowe frytki. Tak na niego wrzeszczał, że nasza sąsiadka wezwała policję bo myślała, że złodziej nas napadł.
- I co policja na to?
- Śmiali się z nich. Jeden nawet powiedział, że powinni iść to trudnych spraw.
- Lepsza ukryta prawda.
- Bo wampir Mikołaj.
- Skąd o tym wiesz? To leci w Polsce.
- Chodziłem do podstawówki z chłopakiem, który był z Polski. Jego rodzice byli alkoholikami więc przygarnęła go inna rodzina. Jego opiekunowie dostali tu prace więc mieszkał przez pewien czas z nimi. Gdy stał się pełnoletni wrócił do Polski. Nadal utrzymujemy ze sobą kontakt. Jak znajdzie jakieś fajne filmiki to mi je przesyła. A jeśli są polskie to pisze mi do tego tłumaczenie. Więc mięsnego jeża też znam.
- Mięsny jeż, mięsny jeż ty go zjesz. - zaczęliśmy śpiewać to jakże idiotyczną piosenkę. Nauczył się tego po polsku, ale jego wymowa nie była perfekcyjna zwłaszcza przy słowie jeż. Ale mówił to tak słodko, że w ogóle mi to nie przeszkadzało. Znajdowaliśmy się w centrum miasta. Mnóstwo ludzi, którzy się gdzieś śpieszyli. Nie zauważali nawet, że koło nich stoi Zayn Malik. Mulatowi się to podobało. Poszliśmy do najbliższej budki z lodami.
- Jaki chcesz smak? - spytał się wyciągając z kieszeni portfel.
- Żaden. Nic nie chcę. - rzekłam cicho.
- Czemu jesteś chuda, nie musisz martwić się o figurę.
- Nie o to chodzi. Nie mam kasy - znów pojawił się ten sam problem. Rodzice dali mi na wyjazd 300 zł. Pewnie myślicie, że to mało jak na 2 miesiące, ale ja się cieszyłam z tego. Z finansów moich rodziców to naprawdę dużo, ale nie chciałam tego od razu wykorzystać na jakieś pierdoły.
- Głuptasie ja stawiam. To jaki chcesz smak?
- Nie, nie mogę - nie chciałam litości
- Nie wygłupiaj się. To nic takiego. Powiedz jaki chcesz smak lodów i nie psuj tej chwili - chciał rzec stanowczo, ale przez jego lekki śmiech nie za bardzo mu to wyszło.
- Truskawka i cytryna - Zayn posłał mi ciepły uśmiech i zamówił. Podał mi różek i ruszyliśmy. Nie obchodziło mnie gdzie. Ważne że z nim.
- A tak w ogóle to jak się nazywasz? - zapomniałam, że mu się jeszcze nie przedstawiłam.
- Sandra.
- Ładnie - znów się do mnie uśmiechnął. Czułam się tak swobodnie i bezpiecznie przy nim.

Oczami Dżesy

- Skąd jesteś? Nie masz brytyjskiego akcentu - zapytał mnie Harry gdy spokojnie spacerowaliśmy londyńskimi uliczkami.

- Aż tak to widać? 

- I pare słówek źle wymawiasz. - zaśmiałam się

- Jestem z Polski.

- No, no dziewczyna z Azji zawitała do Europy miło mi.

- Jestem z Europy debilu - szturchnęłam go w ramię.

- Ał - jęknął i zaczął masować obolałe miejsce - To gdzie leży Polska?

- Martwi mnie twoja niewiedza - rzekłam rozbawiona.

- A więc musisz uratować świat z mojej głupoty.

- Choćbym nie wiem co zrobiła ty i tak nie zmądrzejesz - pokazałam mu język.

- Przegięłaś - popatrzył na mnie groźnym wzrokiem. Nie miałam innego wyjścia musiałam uciekać. Biegłam ile miałam sił w nogach, ale że nienawidzę wfu i rzadko kiedy ćwiczyłam szybko się zmęczyłam i usiadłam przy najbliższym drzewie. Pare chwil później dołączył do mnie Loczek, który strasznie dyszał.
- Nie masz kondycji - powiedział choć ledwie dało się go zrozumieć.
- Wzajemnie.
- Ja dyszę specjalnie byś nie była jedyna - zaśmiał się. Jego oddech nabierał już normalnego tępa.
- Ty to się o mnie nie martw - rzekłam zdenerwowana, ale na niego chyba nie zrobiło to wrażenia
-  Nie odchodźmy lepiej od tematu. A więc gdzie leży Polska?

- Naprawdę cię to ciekawi? - kiwnął głową - No Polska leży, no jakby ci to powiedzieć...

- To powiedz z czym graniczy.

- Z czym graniczy? Eeee z niczym - rzekłam poważnie, a on się śmiał.

- Wybacz ale co ty miałaś z geografii? Pewnie jeden.

- Ej ze sprawdzianów jedynki były, ale moje oczy dostały dwa na koniec roku - pokazałam jak oczarowałam nauczyciela.

- Ja bym ci dał szóstkę.
- Nie przesadzaj.
- Nie jestem ogrodnikiem by przesadzać.
- Jak chcesz to ci dam jakieś kwiatki.
- Kwiaty to ja powinienem dać tobie.
- I tak je wyrzucę do śmietnika.
- To ci będę tyle kupować że zabraknie ci śmietników i zatrzymasz jeden bukiet w domu.
- Ale wiesz o tym że zbankrutujesz.
- To wtedy będę brać pieniądze od Zayna.
- Kogo? - spytałam, bo mało się z nim znałam by wiedzieć z kim się przyjaźni.
- Kolega z zespołu.
- To twój najlepszy przyjaciel?
- W całą piątkę jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Choć muszę przyznać, ze on mnie wkurza najczęściej.
- To dlatego chcesz mu zabrać pieniądze? - zapytałam choć bardziej brzmiało to na stwierdzenie.
- Jak mi zabraknie owszem, ale na razie mam tyle kasy, że nie wiem co z nimi zrobić. - zaśmiał się
- Serio? A pamiętasz nasze pierwsze spotkanie?
- Ej to nie fair wtedy to zapomniałem wziąć kasy.
- Tak się teraz mówi - znów pokazałam mu język. Lubiłam to robić.Rozejrzałam się po miejscu gdzie się znajdowaliśmy. Był to mały park. Prawdopodobnie mało ludzi znało tą okolicę. Nie dziwie się, była ona na uboczu. Na środku  widniało malutkie jeziorko obłożone dookoła kamieniami średniej wielkości. Wokół niego zostały posadzone kwiaty różnego rodzaju i koloru. Spojrzałam na niebo. Była jak kołdra z chmur. Piękna i niepowtarzalna.
- Ładnie co? - zapytał Harry, widząc moje zachwycenie wymalowane na twarzy.
- Bardzo - zerknęłam na niego. Był uśmiechnięty i patrzył wprost w moje oczy. Nasze twarze dzieliło kilka centymetrów. Chłopak przybliżył się ku mnie. Zrobiłam to samo. Nasze usta już prawie się stykały. Loczek oblizał górną wargę. Swoją ciepłą dłonią dotknął mojej twarzy. Kąciki moich ust się uniosły. Wplątałam swoje ręce w jego włosy. Byliśmy tak blisko że słyszałam jak bije jego serce. Nagle poczułam wibracje w kieszeni. Wstałam jak oparzona i zobaczyłam na wiadomość:

"Hej! I jak podoba ci się prezent?" - Patryk

- Jaki do cholery...- powiedziałam cicho ale już mi się przypomniało. Chodziło o pudełko co mi dał w dniu wyjazdu. Oparłam się o drzewo i głęboko westchnęłam.

- Dżesa co się stało? - Harry wstał z trawy i stanął na przeciwko mnie.

- Muszę już wracać - powiedziałam szybko. Czułam się teraz dziwnie. Jeszcze parę minut temu mieliśmy się pocałować. Widziałam, że on tego chciał, ale nie ja. Naprawdę dobrze się z nim dogadywałam. Nie chciałam by to się zepsuło.

- Czekaj podasz mi swój numer? - zrobiłam to i dynamicznym krokiem udałam się do domu.

*15 minut później

Szybkim ruchem przekręciłam klucz w drzwiach, torebkę rzuciłam gdzieś w kąt. Pobiegłam na schodach najszybciej jak umiałam. Weszłam do pokoju i od razu udałam się do walizki. Ręce mi się trzęsły ale udało mi się ją otworzyć. Chwyciłam pudełko i usiadłam z nim na łóżku. Wszystkie te czynności robiłam szybko, ale kiedy nadszedł czas otworzenia prezentu lekko spanikowałam. Serce biło mi tak jakby miało zaraz wyskoczyć. Strasznie dyszałam, a moje dłonie nie panowały nad ruchami. Próbowałam wziąć głęboki oddech. Gdy się już uspokoiłam zdjęłam pokrywkę i zajrzałam do środka. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom...

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Nie macie pojęcia jak się namęczyłam nad tym rozdziałem. Mam nadzieję że to docenicie w postaci komentarza. Macie jakieś podejrzenia co mogło być w pudełku?

Libster Awards

Chciałam bardzo podziękować Liv <3 za nominację. Nie spodziewałam się tego, zwłaszcza że to dopiero początku mojej twórczości. A oto zasady:

Nominacja ta jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę". Po otrzymaniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań zadanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (musisz ich o tym poinformować) i zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.

Pytania od autorki bloga http://life-complete.blogspot.com/

1. Dlaczego zdecydowałaś pisać?
Zdecydowałam się pisać ponieważ to dla mnie wielka pasja. Od dawna chciałam założyć bloga, ale zawsze się tego bałam. Dopiero gdy moja najlepsza przyjaciółka zaczęła pisać, poszłam w Jej ślady.

2. Kto jest Twoim idolem i dlaczego?
 To jest oczywiście One direction. Lubię ich ponieważ mają cudowne piosenki. Niektóre są  takie przy których chce się szaleć, skakać, a inne romantyczne, smutne. Są moimi idolami, bo są zabawni i bardzo przystojni

3. Co lubisz robić najbardziej oprócz pisania?
Uwielbiam tańczyć. Zazwyczaj do piosenek, które lecą na kanałach muzycznych takich jak Eska lub Viva.

4. Jaki nosi tytuł Twój ulubiony film?
Sala samobójców.

5. Czego słuchasz (rodzaj) ?
Różnie, to co mi padnie w ucho. Zazwyczaj jest to pop, ale również lubię rap.

6. Od kiedy jesteś Directioner?
Słyszałam od nich już dawno, ale taką prawdziwą Directioner to jestem od wakacji

 7. Kto Cię podtrzymuje na duchu gdy jest Ci źle?
Jest więcej osób niż jedna. Zazwyczaj są to moje 2 najlepsze przyjaciółki, które mogę powiedzieć wszystko i wiem, że na pewno mnie nie skrytykują. Również jest to mój dziadek, który zawsze może powiedzieć coś zabawnego, pocieszającego i tez mnie nie skrytykuję.

8. Jak wyobrażasz siebie za 10/20 lat?
Trudne pytanie. Ale chyba jak wiele osób chcę mieć kochającego męża, dwójkę dzieci, najlepiej by to był syn i młodsza od niego córka.  Mieszkalibyśmy wielkim domu z ogródkiem. I oczywiście nie rezygnowałabym ze swojej pasji.

 9.  Twój ideał chłopaka?
Powinien być wierny, pomocny, miły, opiekuńczy i uprzejmy. Jeśli chodzi o wygląd to najlepiej gdyby miał brązowe oczy, grzywkę, wysoką i wysportowaną sylwetkę.

10. Skąd czerpiesz pomysły na rozdziału w swoim blogu?
Różnie. Czasem po prostu z życia, gdy wydarzy się coś śmiesznego to piszę. Innym razem szukam ciekawostek o One direction i układam to w jakąś sensowną całość.

11. Ulubione zajęcie w czasie wolnym?
Spotkania ze znajomymi.

Blogi, które nominuję

1. http://onediretiondirectioners.blogspot.com/
2. http://and-be-with-me.blogspot.com/  
3.  http://try-to-scream-out-my-lungs.blogspot.com/
4. http://newlifeof1d.blogspot.com/
5. http://nie-zamkne-sie-przed-toba.blogspot.com/
6.  http://larrystylinsonn.blogspot.com/
7. http://ziall-story-sylviaa.blogspot.com/
8.  http://andallthisilttlethings.blogspot.com/
9.  http://wafelku.blogspot.com/
10. http://u-are-my-hallelujah.blogspot.com/
11. http://i-choke-on-my-own-words.blogspot.com/

Moje pytania:

1. Dlaczego postanowiłaś pisać bloga?
2. Twoja ulubiona piosenka?
3.  Czym się interesujesz?
4.  Kogo lubisz najbardziej z One direction?
5.  Gdzie chciałabyś mieszkać (kraj lub miasto)?
6. Jedno z twoich marzeń
7.  Kto jest Twoim autorytetem?
8.  Jakie cechy powinna mieć najlepsza przyjaciółka?
9.  Kim chciałabyś być w przyszłości?
10.  Skąd bierzesz pomysły na bloga?
11.  Co byś zrobiła gdybyś zobaczyła swojego idola?

Rozdział 5

Oczami Harrego

Obudziłem się około godziny 8. Wstałem z łóżka i udałem się do łazienki. Tam wziąłem szybki prysznic, ubrałem się w jeansy i koszulkę. Postanowiłem zrobić niespodziankę moim kolegom. Poszedłem do kuchni, otworzyłem lodówkę, która dzięki mnie, a właściwie dzięki tajemniczej blondynce była pełna. Wyjąłem potrzebne składniki i zacząłem smażyć naleśniki. Wyjąłem pięć talerzy i na każdym położyłem parę naleśników. Niall oczywiście miał najwięcej w końcu to Horan. Gdy posiłek był gotowy, usiadłem przy stole i czekałem na moich przyjaciół. Nagle usłyszałem głośne krzyki.

- O, obudzili się - pomyślałem. Popatrzyłem na schody na których Liam uciekał przed Louisem, który trzymał łyżkę.

- Nie uciekaj Liam, bądź mężczyzną! - wydzierał się na cały dom pasiasty. Popatrzyłem na Li, który schował się za mną.

- Harry, Harruś, Harrusiku ratuj! 

- Powiecie mi co się dzieje? 

- Chcę by przezwyciężył swój strach przed łyżkami - powiedział Lou.

- A ja tego nie chce! - upierał się Daddy.

- Smakuje ci zupa jedzona widelcem? Zrozum, że robię to dla twojego dobra.

- A ty zrozum, że ja nie chce dobra!

- Ej mam pomysł! - gdy chłopacy się kłócili coś mnie olśniło.

- No gadaj.

- Liam będzie jadł zupy łyżką...

- Gościu! - przerwał mi niezadowolony Li.

- Jeśli Louis przestanie jeść marchewki - spokojnie dokończyłem. Marchewka od razu zareagował.

- Zapomnijmy o tej sytuacji, nic się nie zdarzyło - mówiąc to dał łyżkę do zlewu i podbiegł do lodówki po pomarańczowe warzywko.

- Dziękuję - przytulił mnie z całej siły Li.

- Bo mnie udusisz. - zażartowałem, a chłopak natychmiastowo oderwał się ode mnie. Usiadł na swoim miejscu po czym włożył widelec z kawałkiem naleśnika do buzi. Usłyszałem kroki po schodach. Był to Blondyn. Kiedy zjawił się na dole powiedział

- Patrzcie Obama nas odwiedził.- szczerzył się Niall.

- Horanku kochany - zaczął Liam - Wiesz że to tektura prawda?

- Cii, nie niszcz jego marzeń - powiedziałem, prawie dławiąc się posiłkiem przez śmiech.

- Ej a gdzie nakrycie dla prezydenta?

- Tu jest - pokazałem na miejsce gdzie on zawsze siedzi. - Albo jesz ty, albo on, a ty wtedy nic nie dostaniesz - gdy to usłyszał rzucił tekturę na podłogę i konsumował posiłek.

- Nigdy was nie opuszczę. Nawet dla prezydenta. - mówił z pełną buzią do swojego talerza.
- A gdzie jest Zayn? - spytałem gdy zauważyłem, że jest nas tylko czwórka.
- Harry ty na serio się pytasz? - nie dowierzał mi Lou.- Przecież to takie oczywiste, że jest przy...
- Lustrze - dokończyli za niego Liam i Niall.
- No właśnie miałem to powiedzieć - odłożył marchewkę na talerz i zrobił focha. Jedliśmy w ciszy co było dziwne. Patrzyłem na Daddego i Głodomorka, a oni na mnie. Zerknąłem na Lou, a on się tylko na nas gapił. Pochylił się do mnie Niall i zapytał na ucho.
- Co mu jest? Przecież zawsze jest rozgadany.
- Mam pomysła - znów? To drugi pomysł tego ranka. Co jak co ale jestem zajebisty. Przypomniało mi się co Lou kiedyś powiedział. - Schowaj jego komórkę. - wyszeptałem. Horan mnie posłuchał i dyskretnie wziął telefon Marchewki i schował do kieszeni.
- Louis dzwoniłeś już do swojej matki? - jego oczy się powiększyły. Widać było, że o tym zapomniał. Dzwoni do niej nawet 6 razy dziennie. Popatrzył na stół. Był załamany - Ej Lou co się dzieje? - starałem się spytać jakbym się martwił, ale chyba mi to nie wyszło. Wstrzymywałem się by nie wybuchnąć śmiechem.
- Dobra wygraliście. Nie focham się już na was, a teraz dawajcie komórę. - Niall się na mnie popatrzył miną czy mu dać, a ja skinąłem głową na "tak". Podał mu ją, a pasiasty pobiegł szybko do swego pokoju i tam się zamknął. Zawsze tak robi. Nie chce by ktoś słyszał jego rozmowy. Popatrzyłem na schody. Wreszcie raczył się nas odwiedzić Zayn.
- Siema! Harry? - zapytał zdziwiony.
- Nie Selena Gomez - powiedziałem trzepocząc rzęsami.
- I nie przyprowadziłaś Justina? Wiesz o tym że jestem jego wielkim fanem. - oburzył się Horan
- Wolę was trzymać od siebie z daleka. Jeszcze byście się w sobie zakochali i byłabym w tedy sama. - udawałem głos Seleny i muszę przyznać, że jestem w tym niezły. Rzucam śpiewanie od dziś jestem Seleną. Zaśmiałem się cicho. Zayn nie zawracał uwagi na naszą śmieszną rozmowę na temat najulubieńszej pary na świecie. Usiadł i zaczął drążyć temat.
- Ale co ty tu robisz jest blisko 9 powinieneś spać, zawsze wstajesz ostatni.
- Przepraszam, że chciałem wam zrobić niespodziankę i usmażyłem naleśniki. Już nigdy się to nie stanie, obiecuję .
- Jeszcze nam śniadanie zrobiłeś? No to ja już wiem co tu się kręci. - Liam się roześmiał. Mulat popatrzył się na niego zdziwiony.
- Przepraszam, ale bądźmy szczerzy Zayn ty nic nie wiesz - położył mu rękę na ramię z miną współczucia.
- Nieważne, ale chłopacy niczego nie zauważyliście? - zwrócił się do Li i Nialla. Nic nie powiedzieli. - Harry się zakochał.
- Co? - powiedzieli naraz chłopacy - Haha Harry i zakochać się błagam - śmiał się Niall.
- Mówiłem Zayn, że ty nic nie wiesz. - znów Daddy położył mu rękę na ramię. Chłopcy się na mnie popatrzyli. Zauważyli, ze się zarumieniłem.
- Harry - zaczął niepewnie Niall.
- Ej przecież mnie znacie! Wiecie, że ja się nie zakochuję w dziewczynach. To one we mnie.
- No ale spotkałeś jakąś - Mulat nadal był przy swoim.
- Jeju daj już spokój. Już śniadania nie mogę dla was zrobić, bo już pan Zayn wszystkowiedzący zacznie swoje śledztwo.
- Przepraszam Harry ja po prostu...- nie chciałem go słuchać, więc mu przerwałem.
- Daj spokój wychodzę. - wziąłem komórkę i portfel tym razem sprawdzając zawartość i wyszedłem z domu. Usłyszałem jeszcze jak Zayn się spytał co Obama robi na podłodze, a Liam się śmiał. Postanowiłem pójść do parku. Tam zawsze mogłem się wyciszyć i pomyśleć. Usiadłem na ławce i zacząłem wspominać dzisiejsze śniadanie. To prawda myślałem o tej dziewczynie, ale by się od razu zakochać. Ja i miłość przecież to nie brzmi. Myślałem, że chłopcy mnie znają. No cóż myliłem się. Moje przemyślenia przerwały krzyki małych bawiących się dzieci. Nigdy ich przedtem nie widziałem. Zwykle było tu pusto.Wstałem by udać się gdzieś indziej gdy wpadła na mnie pewna dziewczyna.
- Ojej przepraszam - powiedziała brunetka. - No nie ty jesteś Harry Styles! - krzyknęła, a ja zasłoniłem jej buzię ręką.
- Cii nie wszyscy muszą wiedzieć.
- No tak przepraszam, ale ja jestem twoją wielką fanką, nie wierzyłam, że mogę cię kiedyś spotkać - dziewczyna coraz bardziej się nakręcała. Czułem jakby nie panowała na tym co mówi, że gada to wszystko z emocji - Jestem...eee...Sandra -dziewczynie oderwało mowę, gdy popatrzyła w prosto w moje oczy. Podała dłoń, ale jej nie ucisnąłem. Dla mnie to była zwykła fanka, których na tej planecie jest pełno wiec jak jednej nie dam autografu to chyba nic się nie stanie.
- Tak miło mi, ale ja już muszę lecieć - chciałem odejść kiedy zjawiła się ona.
- Tu jesteś Sandra. Zgubiłaś mi się w tym tłumie - blondynka chciała mówić dalej ale jej przerwałem.
- Cześć - powiedziałem. Wreszcie na mnie spojrzała. Miała piękne oczy i puszyste włosy. Czemu wcześniej tego nie zauważyłem?
- Eee siema. Chodź pójdziemy już - zwróciła się do koleżanki i pociągnęła za rękę. Ale ta ją przytrzymała,
- Wy się znacie? - spytała zdziwiona. - Jak?
-  Pamiętasz o tym chłopaku co ci przy śniadaniu mówiłam, że musiałam zapłacić za jego zakupy. To był on..
- Czemu mi nie powiedziałaś?
- A jak myślisz? Wiesz jak byś się zachowywała?
- Miałaś zadzwonić - nie zwracałem uwagi na to co mówią. Dla mnie liczyła się chwila rozmowy z nią. Bez tej całej Sandry. Umiem rozpoznać kto jaki jest po paru minutach poznania. Ona była jak większość fanek. Chciała się popisać jaka jest super, jaka szalona i jak mnie kocha, a tak naprawdę to cicha dziewczyna, która ma nudne życie. Ale jej przyjaciółka była o wiele inna. Nie znała mnie i nie zależało jej za bardzo by to zmienić. To mnie pociągało.
- Masz jego numer? - nie dowierzała jej towarzyszka.
- Sandra pogadamy o tym w domu. - rzekła stanowczo.
- No Sandra możesz już wracać - byłem dla niej nie miły wiem, ale ona ciągle przeszkadzała nam w rozmowie.
- Dobra pójdę. - odeszła zawiedziona. Szybko poszło,ale zastanawiała mnie jedna rzecz...
- Czemu się z nią przyjaźnisz? - spytałem gdy jej koleżanka była daleko od nas.
- Słucham?
- Jesteście zupełnie inne. Ty pewnie jesteś najpopularniejsza w szkole, a połowa jej klasy pewnie nie wie jak się nazywa.
- Nic o mnie nie wiesz. Daj mi spokój.
- Mmm ostra lubię takie - poruszyłem zalotnie brwiami. Uśmiechnęła się. - a twoje imię to?
- Ciekawość to pierwszy stopień do...
- Wiedzy! - przerwałem jej.
- Oj Harry, Harry.
- Jestem boski wiem.
- Tylko ty tak uważasz - pokazała mi język. Zwykle to bym się obraził, ale dla niej zrobiłem wyjątek -Dobra lecę Sandra na mnie czeka.
- Chwileczkę! - zatrzymałem ją - Spotkamy się jeszcze?
- Chciałbyś?
- Wiele nas łączy.
- Serio? Mi się wydaję, że nic.
- Spotkaj się jeszcze raz ze mną, a się przekonasz.
- Dobra to chodźmy.
- Ale jak teraz?
- Nie wczoraj. Masz coś lepszego do roboty?
- No nie, ale ty miałaś iść do tej nudziary.
- Sandry - poprawiła mnie.
- Szczegół.
- Teraz albo nigdy decyzja należy do ciebie - uśmiechnąłem się szeroko, a ona to odwzajemniła. -To chodźmy. Pokażesz mi trochę Londyn. - chciała już pójść, ale chwyciłem ją za nadgarstek.
- Jak podasz mi swoje imię. - puściłem ją. Byłem strasznie podekscytowany, wreszcie dowiem się jak się nazywa.
- Czyli jednak nigdzie nie idziemy.
- No weź powiedz mi.
- Dobra, ale nie licz na to, że za 5 minut opowiem ci całe moje życie.
- Kurcze, a miałem nadzieję - zażartowałem na co się uśmiechnęła. - A więc?
- Dżesika.
- Piękne imię. To idziemy?
- Pewnie. - chwyciłem ją za rękę, ale szybko wyswobodziła się z uścisku, po czym spojrzała na mnie groźnym wzrokiem co mnie nie co rozbawiło.
- Ona nie będzie łatwym celem, Harry musisz się postarać - powiedziałem do siebie w myślach.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 
I oto piąteczka. Jest to pierwszy rozdział z gifem. Nie wiem czy będę robić więcej takich chyba, że bardzo chcecie. Przy szperaniu w necie taki znalazłam i wpadł mi taki oto pomysł do głowy. Tak jak poprzednio..

3 komentarze = następny rozdział